W większości krajów Unii Europejskiej uprzemysłowienie kultury to naturalny proces, który rozwijał się przez ostatnich kilkadziesiąt lat. Instytucje kultury oraz artyści dzięki przemysłom kultury mają szansę korzystać z dodatkowych dochodów, które pozwalają obok tradycyjnych źródeł finansowania na ich ciągły rozwój.

Polska wzorem krajów Unii Europejskiej i np. stanów zjednoczonych dostrzegła szansę w przemysłach kultury czyli w branżach przemysłowych nastawionych na wytwarzanie różnych dóbr i usług kulturalnych oraz branżach, których produkcja opiera się na przemysłowym powieleniu oryginalnych dzieł twórców (przemysł audiowizualny i filmowy, wydawniczy i prasowy, fonograficzny, przemysł form przemysłowych, turystyczny i związany z dziedzictwem kulturowym)*1.  Nowa wizja funkcjonowania Polskiej kultury zawarta jest w Narodowej Strategii Rozwoju Kultury na lata 2004 – 2013 przygotowanej przez Ministerstwo Kultury. Strategia opisuje przemysły kultury jako takie, które charakteryzuje wysoki poziom innowacyjności i kreatywności na rynku, gdzie większości towarów i usług nie można właściwie zastąpić.

Niezwykle ważnym z punktu widzenia rozwoju regionalnego jest fakt iż przemysły kultury tworzą miejsca pracy poza sektorem publicznym. Zdaniem autorów Strategii różne sektory przemysłów kultury, w których dominują średnie i małe przedsiębiorstwa, mają duże możliwości zatrudnienia i są mocno zakotwiczone w środowiskach lokalnych.  Dla ludzi kultury obiecujące jest to iż przemysły kulturowe są sektorem gospodarki o największym współczynniku zatrudnienia. Generują dużą liczbę miejsc pracy w dobie stagnacji gospodarki światowej. W tym przełomowym dokumencie bo niewątpliwie takim jest czytamy również iż przemysły kultury wymagają dostarczenia wysoko wykwalifikowanej siły roboczej, profesjonalistów o specyficznych specjalizacjach, angażując absolwentów uczelni wyższych wielu kierunków, tworząc warunki do rozwoju społeczeństwa wyedukowanego o wysokim potencjale intelektualnym.

Przytoczone w powyższym tekście stwierdzenia przygotowane zostały na potrzeby zmieniającej się sytuacji politycznej, gospodarczej i społecznej Polski po wstąpieniu w struktury Unii Europejskiej. Członkostwo w Unii i związane z tym faktem wyzwania, współpraca ale również „konkurencja” kulturalna decydują o sukcesie ekonomicznym regionów. Kultura a w konsekwencji jej przemysły są więc istotnym czynnikiem wpływającym na atrakcyjność turystyczną regionu i decyzje europejskiego konsumenta.

Region Łódzki stoi, przed wielką szansą. To jednak, w jaki sposób zostanie ona wykorzystana zależy w równym stopniu od władz regionu jak i od samych mieszkańców. Pierwszy rok członkostwa Polski w Unii Europejskiej uwidocznił szanse, jakie otrzymał sektor kultury w Polsce. Środki unijne mogą przyczynić się do uruchomienia wielu ciekawych i wartościowych przedsięwzięć kulturalnych, ale o ich wartości ekonomicznej i oddziaływaniu na rozwój regionu zdecyduje rynek na którym będą musiały się utrzymać i konkurować z innymi tego typu przedsięwzięciami.

*1 Publikacja zbiorowa pod redakcja Jana Szomburga, rozdział napisany przez Arkadiusza Rybickiego Kultura i przemysły kultury szansą rozwojową dla Polski wydane przez Instytut Badań nas Gospodarką Rynkową Gdańsk 2002